Ένα φιλί στο μέτωπο σου αφήνω
Και καθώς φεύγω μακριά άσε με τούτο να ομολογήσω.
Δεν είχες άδικο όταν είπες
πώς τις μέρες μου στα όνειρα σπατάλησα
Όμως άν η ελπίδα έχει πετάξει
Μέσα στη νύχτα ή στην μέρα
Μέσα σε οπτασία ή στο Καθόλου
Είναι λιγότερη η φυγή της;
Ότι φαίνεται ή ότι φαινόμαστε
Δεν είναι τίποτε άλλο
Παρά ένα όνειρο μέσα στ’ όνειρο.
Στέκομαι στην κραυγή μιας όχθης πληγωμένης
Και στα χέρια μου κρατώ, χρυσαφένιας άμμου κόκκους.
Πόσο λίγοι..
..κι όμως πώς ξεφεύγουν από τα δάχτυλα στο βυθό
Ενώ κλαίω ενώ κλαίω!
Ω θεέ μου, δεν μπορώ σφιχτά να τις κρατήσω;
Ω θεέ μου, έναν μόνο
Από το ανελέητο κύμα να γλιτώσω!
Τελικά όλα όσα φαίνονται
Ή όλα όσα φαινόμαστε
Είναι ένα όνειρο μέσα στ’ όνειρο.
EDGAR ALAN POE
